Czynniki ekonomiczne
Encyklopedia PWN
ekon. jeden z głównych typów gospodarek, wyróżnianych ze względu na rodzaj regulacji procesów gospodarczych.
podstawowe segmenty struktury społecznej, wielkie grupy i zbiorowości charakteryzujące się tym, że: przynależność do nich jest względnie trwała (przekazywana z rodziców na dzieci) i wynika z posiadania cech społecznych nie związanych z czynnikami biologicznymi i genetyką; cechuje je wewnętrzna zwartość, ale występują między nimi wyraźne dystanse społeczne i bariery; są usytuowane względem siebie w relacjach wyższości–niższości; struktura klasowa ma postać hierarchiczną: klasy uprzywilejowane mają wyższy standard materialny i poziom konsumpcji, uzyskują wyższe dochody, mają korzystniejszą pozycję rynkową.
szkoła i pierwszy system nauki ekonomii wyjaśniający istotę i zasady działania obiektywnych praw ekonomicznych.
ekon. miary dobrobytu, alternatywne wobec Produktu Krajowego Brutto (PKB) na głowę mieszkańca;
migracje
demogr. wędrówki albo ruch mechaniczny (fizyczny) ludności; element i podstawowa (obok cyrkulacji) forma mobilności przestrzennej; oznaczają przemieszczenia terytorialne związane ze względnie trwałą zmianą miejsca zamieszkania.
[łac. migratio ‘przesiedlenie’],
jedna z najstarszych i podstawowych dziedzin gospodarki, której głównym celem jest dostarczenie człowiekowi żywności do bezpośredniej konsumpcji lub po przetworzeniu w zakładach przemysłu spożywczego, ponadto produkowanie surowców przemysłowych (np. włókna roślinnego i zwierzęcego, skór surowych, używek) w celu zaspokojenia innych (nieżywnościowych) potrzeb człowieka.
